ಸಂಪದ ಸಾಲು ಪತ್ರಿಕೆಗೆ
ವರುಷ ಹದಿನೆಂಟು,
ಇರಲಿ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿಯ ನಂಟು...
ವೆಂಕಟೇಶ ಎಸ್ ಸಂಪ
ಬರೋಬ್ಬರಿ 18 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ! ಡಿಗ್ರಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭ! ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ರಾಜ್ಯಮಟ್ಟದ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಮನೆಮನೆಗೆ ಹಂಚುವ ಕಾಯಕ! ಅದೇ ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ವಾರಕ್ಕೆರಡು ಅಂಕಣ ಬರೆಯುವ ಹವ್ಯಾಸ! ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವ ಅಭ್ಯಾಸ!
ಹೀಗಿದ್ದ ಬದುಕು.
ಮಲೆನಾಡಿನ ಹಳ್ಳಿ ಮೂಲೆಯಿಂದ ದೂರದ ಮೈಸೂರಿಗೆ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸಕ್ಕಾಗಿ ತಾತಯ್ಯ ಅನಾಥಾಲಯ ಸೇರಿದವನು ನಾನು. ಉಚಿತವಾದ ಊಟ ವಸತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಮೈಸೂರಿನ ಅನಾಥಾಲಯವನ್ನು ಸೇರಿ, ಸರ್ಕಾರದ ಮಹಾರಾಜ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಿಬಿಎಂ ವ್ಯಾಸಂಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವನು, ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೇ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಬಡತನ ,ಆ ಬಡತನ ಇದ್ದಾಗ ನಡೆದ ಅವಮಾನ, ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಅವಸ್ಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೇ ಇದ್ದ ಕೀಳರಿಮೆ ,
ಭವಿಷ್ಯ ಹೇಗಿರಲಿದೆಯೋ ಎಂಬ ಅಭದ್ರತಾಭಾವ! ಉಡಲಿಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ ಡ್ರೆಸ್ ಇಲ್ಲ,
ಕೊಡಲಿಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ ಅಡ್ರೆಸ್ಸಿಲ್ಲ.!
ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಮೈಸೂರು ಸೇರಿದ ನಾನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದು ಕೇವಲ ಕನಸುಗಳು.... ಕನಸುಗಳು.... ಮತ್ತದೇ....ಕನಸುಗಳು.... ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಆಶೀರ್ವಾದ,
ಸಮಾಜ ಮಾಡಿದ ಕೊಂಕು ತುಂಬಿದ ಅವಮಾನ ಕಂಡಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಕನಸು ಇಮ್ಮಡಿಗೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗುತ್ತದೆಯೋ, ಬಿಡುತ್ತದೆಯೋ ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಕಲ್ಪನೆಯು ಇಲ್ಲದಂತೆ, ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಆಗಸದ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ, ದೊಡ್ಡ ಶಬ್ದದಲ್ಲಿ ಸಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ವಿಮಾನವನ್ನು ನೋಡಿ, ನಾನು ಈ ವಿಮಾನವನ್ನು ಏರಬಲ್ಲೆನೆ? ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಯಾರೋ ಒಳ್ಳೆಯ ಡ್ರೆಸ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಾನು ಹೀಗೆಲ್ಲ ಡ್ರೆಸ್ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾ!? ಎಂದೆಲ್ಲ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಈಗಲೂ ನನಗೆ ನೆನಪಿದೆ! ಎಲ್ಲೋ,ಯಾರೋ ಕೊಡುವ ಹತ್ತು ಇಪ್ಪತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗಳಿಗಾಗಿ ಅಡುಗೆ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದು ನೆನಪಿದೆ. ಊಟ ಬಡಿಸಿದ್ದು ನೆನಪಿದೆ.ಯಾರದೋ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸಗಣಿ ಬಾಚಿದ್ದು ನೆನಪಿದೆ.ಯಾವುದೋ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ,ಪರಿಚಯವೇ ಇಲ್ಲದ ಅರ್ಚಕರಿಗೆ ಕೈ ಆಳಾಗಿ ಕರ್ತವ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದು ನೆನಪಿದೆ.ನೆಲ್ಲಿಕಾಯಿ ವ್ಯಾಪಾರ, ಅಡಿಕೆ ವ್ಯಾಪಾರ,ಜೇನುತುಪ್ಪ ವ್ಯಾಪಾರ, ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಲಾಭವನ್ನು ಮಾಡಬಹುದು, ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಕಲಿಕೆಯನ್ನು ಕಲಿಯಬಹುದು,ಗಳಿಕೆಯನ್ನು ಗಳಿಸಬಹುದು, ಎಂಬ ದಾರಿಯನ್ನು ಹುಡುಕುವ ನಿರಂತರ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ರಾತ್ರಿ 12 ಗಂಟೆಯವರೆಗೆ, ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗಾಗಿ ಎಲ್ಲೋ ಅಡುಗೆಯನ್ನು ಬಡಿಸಿ,ತರಕಾರಿ ಹೆಚ್ಚಿ,ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕಲ್ಯಾಣ ಮಂಟಪದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದಾಗ, ಕಿಟಕಿಯ ಸಂಧಿಯಿಂದ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ, ಆಗಸದ ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡಿ, "ಈ ಬಡತನಕ್ಕೆ ಔಷಧಿ ಇಲ್ಲವಾ"?ಎಂದು ಗೊಣಗುತ್ತಾ, ನಾನು ಒಬ್ಬ ಸಾಧಕ ಆಗಬಹುದೇ? ನನ್ನ ಕನಸುಗಳೆಲ್ಲವೂ ಈಡೇರುತ್ತೇವೆಯೇ?ಎಂದೆಲ್ಲ ನನಗೆ ನಾನೇ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಆಗಸದ ನಕ್ಷತ್ರವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ, ರಾತ್ರಿ ಇಡಿ ಕಳೆದದ್ದು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದಂತೆ ನೆನಪಿದೆ. ಹಾಗೆ ಆಕಾಶವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಯಾರೋ ಮಾಡಿದ ಅವಮಾನಗಳು ನೆನಪಾಗಿ, ಕಣ್ಣಂಚಿನಲ್ಲಿ ನೀರು ಬಿದ್ದು, ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಅದು ಕರಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಇದೆಲ್ಲವೂ ಕೂಡ ಈಗ ಇತಿಹಾಸ!
ಕಾಲೇಜಿನ ನೋಟಿಸ್ ಬೋರ್ಡಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಸಂಪದ ಸಾಲು ಪತ್ರಿಕೆ, ಕ್ರಮೇಣವಾಗಿ ಜೆರಾಕ್ಸ್ ಪ್ರತಿಯತ್ತ ವಾಲಿತು.
ಅಲ್ಲಿಂದ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಆರ್ ಎನ್ ಐ ಯಲ್ಲಿ ನೋಂದಣಿಯಾಗಿ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿ, ಕೇವಲ ಎರಡು ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನು ಇಟ್ಟಿತ್ತು. ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಓದುಗರಿಗೆ ಕೊಡಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಆಲೋಚನೆ ಬಿಟ್ಟು, ಪತ್ರಿಕೆ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವ ಯೋಚನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.ಜಾಹೀರಾತುದಾರರು ಇಲ್ಲ, ಓದುವರು ಇಲ್ಲ, ಸರಿಯಾದ ಬರಹಗಾರರು ಜೊತೆಗಿಲ್ಲ, ಪ್ರಿಂಟ್ ಹೇಗೆ ಮಾಡಬೇಕು? ಎಲ್ಲಿ ಮಾಡಬೇಕು?ಯಾರ ಹತ್ತಿರ ಮಾಹಿತಿ ಪಡಿಬೇಕು? ದುಡ್ಡು ಹೇಗೆ ಹೊಂದಿಸಬೇಕು? ಯಾವುದೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ನಾನು ಒಬ್ಬ ಪತ್ರಕರ್ತನಾಗಬೇಕು, ನನ್ನದು ಒಂದು ಪತ್ರಿಕೆ ಇರಬೇಕು, ಎಂಬ ಆಲೋಚನೆ ಮಾತ್ರ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ತಲೆಯಲ್ಲಿತ್ತು.
ಹೀಗೆ ಕನಸುಗಳು ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿದ್ದಾಗ "ಆ ಕನಸೇ ದಾರಿಯನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ" ಎಂದು ವಿದ್ವಾಂಸರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
ಅದು ಸತ್ಯ ಕೂಡ.
" ಪೇಪರ್ ಹಂಚುವವನೇ, ಪೇಪರ್ ಮಾಡುವುದು ಎಂದರೆ" ಸಣ್ಣ ವಿಷಯವೇನಲ್ಲ.
ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸೃಜನಾತ್ಮಕ ಬರವಣಿಗೆಗಳಿಂದ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನು ಇಟ್ಟು ಹೊರಟ ಸಂಪದ ಸಾಲು ಪತ್ರಿಕೆ, "ಬಿಂದುವಿನಿಂದ ಸಿಂಧುವಾದಂತೆ" ಇಂದು ಲಕ್ಷ ಲಕ್ಷ ಓದುಗರನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
ಎರಡು ಪುಟದಿಂದ 4, 6, 8 ,16, 24 ,28 , 32 ಹೀಗೆ ಪುಟಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಏರುತ್ತಲೇ ಇದೆ.
ಕಪ್ಪು ಬಿಳುಪು ಸುಂದರಿಯಾಗಿ ಪ್ರಾರಂಭಗೊಂಡ ಸಂಪದ ಸಾಲು ಇಂದು ಕಲರಪುಲ್ ಆಗಿ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಕರೋನಾದಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಯೂ, ಒಮ್ಮೆಯೂ ಪತ್ರಿಕೆ ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ.
ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳು ರಾಜ್ಯ, ರಾಷ್ಟ್ರ, ಮತ್ತು ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನು ಅಂಚೆಯ ಮೂಲಕ, ಈ ಮೇಲ್ ಮೂಲಕ, ವಾಟ್ಸಪ್ ಮೂಲಕ, ಅಂತರ್ಜಾಲದ ಮೂಲಕ, ಲಕ್ಷ ಲಕ್ಷ ಮಂದಿಯನ್ನು ತಲುಪುತ್ತಿದೆ. ನೂರಾರು ಪುಟಗಳ ಜಾಹೀರಾತುಗಳು ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದೆ. "ಎಷ್ಟೊಂದು ಜನ, ಇಲ್ಲಿ ಯಾರು ನನ್ನೋರು? ಎಷ್ಟೊಂದು ಮನೆ, ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿ ನಮ್ಮನೆ?" ಎಂದು ಅಸಹಾಯಕನಾಗಿ ಆಕಾಶ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ, ಸಂಪದ ಸಾಲು ಪತ್ರಿಕೆಯ ಸ್ವಂತ ಕಟ್ಟಡ ಮತ್ತು ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಹೆಮ್ಮೆ ಇದೆ.
ಅಂದು ಕೊಡಲಿಕ್ಕೆ ಅಡ್ರೆಸ್ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಇಂದು ಕೇವಲ ಹೆಸರು ಹಾಕಿದರೆ, ಪತ್ರಗಳು ಮನೆ ಬಾಗಿಲು ತಲುಪುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೋ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ, ಯಾರದ್ದೋ ಚಿಕ್ಕ ಹೆಸರು ಬಂದಾಗ, ಅವರನ್ನು ಹೋಗಿ,ಭೇಟಿ ಮಾಡಿ ಕೈ ಕುಲುಕುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಆದರೆ ಇಂದು ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ, ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಕರೆದು ಗೌರವಿಸಿ,ಸನ್ಮಾನಿಸಿ, ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ.
ಬಹುತೇಕ ಟಿವಿ ವಾಹಿನಿಗಳಲ್ಲಿ,ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ,ರೆಡಿಯೋಗಳಲ್ಲಿ ಸಂದರ್ಶನಗಳು ಪ್ರಸಾರವಾಗಿವೆ.
ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆಗೆ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಒಂದು ಅವಕಾಶ ಸಿಗುತ್ತದೆಯೇ ಎಂದು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ಇಂದು ಸಾವಿರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಬರಹಗಾರರಿಗೆ ವೇದಿಕೆಯನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಅದೆಷ್ಟೋ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಶಾಲಾ ಕಾಲೇಜುಗಳ ಶುಲ್ಕವನ್ನು ಕಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ, ಅದೆಷ್ಟೋ ಆರ್ಥಿಕ ಸಮಸ್ಯೆ ಇರುವ ರೋಗಿಗಳಿಗೆ ಬೆಂಬಲಿಸಿದ್ದೇವೆ. ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಥೆಯಿಂದ ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ರಕ್ತದಾನವನ್ನ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ. ನೂರಾರು ಜನ ಜಾಗೃತಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಥೆಯಿಂದ ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.
ಇವೆಲ್ಲವನ್ನ ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು ನನ್ನ "ಅಹಂ" ಭಾವದಿಂದ ಅಲ್ಲ.
ನನಗೆ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಇದೆ. ನಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು ನಾವೇ ಹೇಳದಿದ್ದರೆ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗುವುದು ಹೇಗೆ?!
"ಪಾಸಿಟಿವ್ ಜರ್ನಲಿಸಂ" ಗೆ ಹೊಸ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಬರೆದು, "ಇಸಂ"ಗೆ ಒಳಗಾಗದೇ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ನೆಡೆಸಬಹುದೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದ್ದೇವೆ.
ಸಂಪದ ಸಾಲು ಎಂಬ
ಡಿಜಿಟಲ್ ಚಾನಲ್ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿದೆ.
ಹೊಸ ಹೊಸ ಯೋಜನೆಗಳು ಸದ್ಯದಲ್ಲೇ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಹಾಗಂತ ಕ್ರಮಿಸಬೇಕಾದ ದಾರಿ ತುಂಬಾ ದೊಡ್ಡದಿದೆ. ಸಾಗಿ ಬಂದ ಪುಟ್ಟ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಆಗಾಗ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ, ಮುಂದೆ ನೋಡಿದಾಗ ಸಾಗಬೇಕಾದ ಸಮುದ್ರ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ.ಕೋಟಿ ಕನಸುಗಳು ಹೊತ್ತು, ಕರ್ನಾಟಕದ ಎಲ್ಲಾ ಕನ್ನಡಿಗರ ಮನೆಗೆ,ಮನಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಸಂಪದ ಸಾಲು ಪತ್ರಿಕೆ ತಲುಪಬೇಕೆಂಬ ಸಂಕಲ್ಪವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ,ದಯಮಾಡಿ ಜೊತೆಯಾಗುವೀರಾ!?
ಒಂದೊಳ್ಳೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ನೆರವು ನೀಡುವಿರಾ!?
ಪಾಸಿಟಿವ್ ಜರ್ನಲಿಸಂ ಬೆಳೆಸುವಿರಾ!?
ಸುಂದರವಾದ ಟೀಂ ಕಟ್ಟೋಣ ಬನ್ನಿ,
ಸಂಪದ ಸಾಲು ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಈಗ ಹದಿನೆಂಟು....
ಇರಲಿ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿಯ ನಂಟು....
ಧನ್ಯವಾದಗಳು, ಕರೆಮಾಡಿ ಜೊತೆಯಾಗಿ,
9448219347
sampadasaalu@gmail.com
ನಮ್ಮ ವಾಟ್ಸಪ್ ಬಳಗ ಸೇರಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ:
ನೀವು ಬರಹಗಾರರಾದರೆ ಮಾತ್ರಾ ಇಲ್ಲಿ ಸೇರಿ:
ನಮ್ಮ YouTube ಬಳಗ ಸೇರಲು ಇಲ್ಲಿ subscribe ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ:
ಹಾಗಂತ ಸಾಧಿಸಬೇಕಾದ ದಾರಿ ಬಹಳ ಬಹಳ ದೊಡ್ಡದಿದೆ.
